vrijdag 27 mei 2011

Voorjaar in Bleau (laatste deel)

Het duurde even na deel 1, maar deel 2 kregen jullie zeker nog tegoed. Dus bij deze het einde van mijn relaas over de sprookjes in het bos van Fontainebleau.


7 mei (dag 3)

Twee dagen gehad, nog twee te gaan. Gelukkig hadden we gister wat leuks kunnen klimmen waardoor we tussen de oren iets meer vrijuit konden klimmen. ’s Ochtends pakten we de boel op richting Bois Rond. Dit bleek een mooie schaduwrijke sector te zijn met ruim opgezette circuits gelegen in een mooie lijn door het bos. Na de warming-up in het oranje circuit kreeg ik wat last van de aanhechting van de biceps. Dus dat betekende even wat meer rust pakken tussen de boulders in.

Opwarmen in het oranje circuit van Bois Rond.

Gretig werd er gebruik gemaakt van de pofzak.

We volgden daarna het rode circuit met de afspraak om overal minimaal 5 pogingen in te doen voor weer door te gaan naar de volgende boulder. Op die manier dwingen we ons om niet snel op te geven en ook andere stijlen van klimmen te oefenen en te leren. En door het kiezen voor een volgende boulder vind je vanzelf ééntje die wel jouw stijl genegen is en leuk om in te werken. Met die trainingsgedachte in het achterhoofd wisten we l’Appui et le Battant, een 5c te klimmen. Even verderop in het circuit vonden we het mooiste project tot nu toe, La Théorie des Nuages, een 6a+ volgens de topo. Deze boulder was een traverse door een dak heen met mooie krachtige en atletische passen. Precies de stijl die fantastisch is om uit te voeren. Helaas wisten we niet de juiste inzicht te vinden om uit het dak te klimmen en de boulder te toppen. Eenmaal thuis bleek dat we onze heelhook (zie één van de foto’s hier beneden) toch in de goede richting zaten. Wisten we dat maar eerder…

La Théorie des Nuages, 6a+

La Théorie des Nuages, 6a+

Martin in La Théorie des Nuages, 6a+


Tijdens de pauze wilden we eten voor de avond gaan halen. Door de weilanden richting het centre commercial. Onderweg werden we slachtoffer van een klassiek geval toeristje pesten. Blijkbaar was ik niet gestopt voor een stopbord en kon ik 90 euro de hand van de gendarmerie schuiven voor in de kroeg. Als emo-aankoop hebben we een barbecue gekocht die onze stemming meer dan goed deed die avond. Behalve dan de shaslicks met koeienhart en nier, dat was een foutje.

’s Avonds keerden we terug naar een gebiedje dichtbij de camping die we vorig jaar ook hadden bezocht; Gorges aux Châts. Daar keken we weer naar de hoge toprand van Dallain, 6b. Vorig jaar hebben we daar wat angstige pogingen in gedaan maar waren te bang voor de rottige landing. Nu wisten we die beiden te overwinnen om vervolgens naar de rand te vliegen, te pakken, te toppen en vol adrenaline in je handen te kloppen. Meevaller, we hebben het op video kunnen vastleggen!



Martin demonstreert perspectief om de hoogte van Dallain aan te geven.

8 mei (laatste dag)

Dag stond voornamelijk in het teken van afbreken, inpakken, uitklimmen en weemoedig afscheid naam van het sprookjesbos. In het gebied Franchard Cuisinière klommen we nog een mooie 5b in het rode circuit, Le Hareng Saur. Grappig was dat twee bleausards deze route ook deden en er niet door heen kwamen. Dat was op zich niet grappig, maar dat en het feit dat ze heel hard met een lap op de rotsen sloegen gecombineerd met de verfijnde uitspraak: “Putant de magnésie”.

Martin in Le Hareng Saur.

Wie weet hoe lang het duurt voordat we hier weer heen kunnen?

woensdag 25 mei 2011

Klimmerspoëzie

Als je een project klimt op het limiet van je kunnen, dan ken je elke pas uit je hoofd. Sterker nog, je droomt alle passen. Je lichaam weet hoe elke pas voelt. Zie hieronder een mooie beschrijving die zeker als dichterlijke klimkunst ervaren kan worden...

Joe Kinder opent eind maart 2011 zijn eigen geboorde route, Tiger Blood, 5.14c (gelijk aan 8c+) in Utah, VS.

dinsdag 24 mei 2011

Ronald Naar overleden

Gisteren is de bekendste klimmer van Nederland overleden. Op de flanken van de 8201 meter hoge Cho Oyu op de grens van Tibet en Nepal zakte Ronald Naar in elkaar. Ergens tussen kamp 2 en kamp 1 werd hij in de afdaling onwel. De echte toedracht is nog onduidelijk omdat niemand bij hem was tijdens de fatale gebeurtenis. De sherpa waar mee hij afdaalde was al vooruit gegaan. Gezien de tweets van Ronald Naar had hij het zwaar en had hij verschillende fysieke klachten wat de suggestie van hoogteziekte zou kunnen wekken.

Ronald Naar was een pionier voor de bergsport in Nederland. Hij heeft vele mooie beklimmingen op zijn naam staan en schreef daar inspirerend over. Op jonge leeftijd klom hij op de klassieke noordwanden van de Alpen. Later reisde hij af naar de Himalaya en andere continenten en was de eerste Nederlander die op alle 7 hoogste punten van alle continenten stond. Ook was hij helaas onderdeel van controverses zoals zijn beklimming van de Nanga Parbat en het overlijden van een Indier op de Mount Everest. Zijn laatste jaren spendeerde hij aan het geven van lezingen en het schrijven over minder extreme beklimmingen die hij deed.

Nederland is een grote alpinist en icoon verloren. Ronald Naar werd 56 jaar.

dinsdag 17 mei 2011

Back from Bleau - het verhaal

5 mei (dag 1)

Het is inmiddels al weer een week geleden dat we terug zijn gekomen uit Fontainebleau. Tot nu toe was alleen nog maar een kleine amuse te zien, dus nu is het de tijd voor meer.

Vier dagen in het magische bos van Fontainebleau in het paasweekend. Het plan was om vier dagen te knallen in de zandstenen rotsen. Vorig jaar waren we ook al in Bleau en we hoopten stiekem op zichtbare ontwikkeling in niveau en plezier.

Martin overziet tevreden onze camping site. Klaar om te boulderen...

Donderdagochtend, Bevrijdingsdag in Nederland, kwamen we aan op camping La Musardière. Tent opzetten, een colaatje en weer terug in de auto. Eerste gebiedje dat we wilden bezoeken was het populaire Bas Cuvier. Vanwege de drukte wilden we dit gebiedje niet in het weekend bezoeken. Voor een eerste paar boulders van het seizoen is dit gebied slecht voor je zelfvertrouwen. Het gros is toch redelijk glad geklommen en daardoor lastig voor de bijbehorende gradatie. Kortom, we werden weer even met de neus op de feiten gedrukt. Een 6b op plastic garandeert helemaal niets op echte rotsen. Hoe we ook onze best deden in Faux Ligament, 5a, we kwamen er niet door heen. Wellicht dat ons inzicht verkeerde bèta opleverde, maar het gelukte niet. Ontzettend wennen dus.

Faux Ligament, 5a. Bas Cuvier, blauwe circuit nr. 16

Core stability in de beginpas van Faux Ligament

Daarnaast was het tijdens het boulderen oppassen voor de meikevers. Erg eigenaardige wezens en het zijn bovendien notoir slechte vliegers. Buiten dat, ze zaten in grote getalen in de eik precies naast de boulder. Ongelukkige touchdowns van enkele meikevers moesten ze bekopen met een ruime boog richting het zand. Goed, het was ook mei natuurlijk… Verder waren er nog meer bosbewoners die de ‘draak’ met ons wilden steken. Naast meikevers zat het bos ook vol met hagedissen. Head first klimmen ze moeieloos naar beneden over de warme rotsen van Bleau.

De korte nacht bracht al snel vermoeidheid in de armen en het hoofd. Tijd om een biertje te openen in een luie stoel.



6 mei (dag 2)

Goed uitgeslapen begonnen we aan de volgende klimdag. Het idee was om naar het gebied 91.1 te gaan maar door de onduidelijke topo konden we dit gebied helaas niet vinden. We hebben wel even opgewarmd in het oranje circuit aan de andere kant van het zandpad, maar die stonden dan weer niet aangegeven in de topo. Dus we zijn daarna maar rechtdoor gelopen richting het populaire Cul de Chien.

In de topo werd onze aandacht meteen getrokken door het beroemde blok Le Bilboquet. Dit blok heeft een hele eigenaardige vorm en ligt zeer prominent midden op een zandvlakte. Je moet er eenvoudigweg wel heen lopen. Dit gebied had helaas niet heel veel naar onze smaak te bieden, maar de omgeving was wel fantastisch. Overal om ons heen waren blokken, bomen, zandvlaktes en heuvels. In combinatie met een flinke dosis zon leverde dit een gelukzalige glimlach op onze gezichten.


Gebiedje 91.1 is de linker rode cirkel. Onvindbaar voor ons met de topo open. Wel vonden we het oranje circuit nr. 4 maar die waren dan weer niet gespecificeerd in de topo. Dus na de warming-up, rechtdoor richting Cul de Chien, de rechter rode cirkel. 

Vind maar eens in de weg in het doolhof van zand, bomen en rotsen.

Opwarmen gaat prima met een Frans zonnetje. 


Wie en waar is die groene kabouter tussen de boulders?


Martin op Le Bilboquet, het boegbeeld van Cul de Chien.

Dan maar rechtdoor naar Cul de Chien. Martin met crashpad.

Na de noodzakelijke boodschappen en pauze gingen we aan het begin van de avond naar Gorges d’Apremont. Tijdens de boodschappen ook nieuwe klimpata's gekocht,Weer een heel ander soort gebied met een zeer hoge concentratie aan boulders en circuits. De variatie aan routes is dan ook groot. Van platen tot steile overhangen tot hele hoge boulders, het was er allemaal. Wij volgden het zalmrose circuit waar we een relatief makkelijke 5 (zalmrose nr. 71) konden bestijgen. En dat was zowaar in een flash poging voor mij. Toch apart dat sommige vijfjes ontzettend lastig zijn en sommige dan ook weer niet.

Nieuwe klimschoenen, super Italiaans design. Nu nog goed klimmen...


Energie vloeide snel uit de armen zo aan het begin van de avond. Martin stak zijn energie vooral in het maken van boulders… Na wat spielerei in een 6c/7a taaiden we af voor een vorstelijke camping maaltijd. In het donker ontdekten we een leuk tijdverdrijf. Zet je sluitertijd van de camera op 15 seconden en schrijf met je hoofdlampje in de lucht. Ware kunstwerken hebben we gemaakt…

Was getekend...

maandag 9 mei 2011

Back from Bleau!

En wat was het een ideale combinatie van goed weer, heerlijk zwaar klimmen en lui leven. Binnenkort zullen meer posts volgen met meer foto's en verhalen over frustraties, grote sprongen (zelfs op video!) en... de gendarmerie.

Bij deze een amuse.

Martin op het beroemde blok, le Bilboquet in de sector Cul de Chien. Achteraf bleek dat het verboden was om op dit blok te klimmen.

woensdag 4 mei 2011

Bleau, here we come!

Sloffen aan, crashpad op het hoofd en pof op de lens... Zoals het hoort! Dat worden een paar heerlijke dagen vellen trekken en boulders toppen in het sprookjesbos van Fontainebleau.

Uiteraard met vaste klimmaat Martin

En alvast ter inspiratie... Boulder hero Paul Robinson. Dit is waar boulderen over gaat.

zondag 1 mei 2011

Eerste 7a!

Weliswaar op plastic (niet op rots dus). Maar wel de moeilijkste boulder die ik ooit geklommen heb. Verdeeld over 3 sessies kwam het vandaag uiteindelijk goed bij elkaar. Door beter bèta (klinkt beter dan 'info') voor de cruxpas, verliep die pas beter. Er is toch veel geduld nodig om echt je limiet te testen. Deze route had veel variatie in zich. Veel power voor de vingers, een heelhook voor zowel rechts als later voor links en er was een hoop techniek, balans nodig.

Let niet op de klimster, die doet een hele andere boulder. Het gaat om de mintgroene boulder, roodonderstreept. Dit is het eerste gedeelte waarna de cruxpax zich om de hoek begeeft richting de eindgreep. Begin is met rechterhand en heelhook op dezelfde greep, daarna rechterhand door. Dan links door (hoogste greep links), een slopende 2-vingerpocket... etcetera...

Deze week is het plan om naar Fontainebleau te gaan. Een 7a zal in Bleau niet haalbaar zijn omdat het toch wel veel harder is daar. Laten we het houden op mooi weer, goede wijn en... heerlijk klimmen! Van de week eens een to-do ticklist maken.


ticklist Bouldering 


Redpoint
7a



Flash
6a+



Second Go
6a+



Onsight
6a+