Bleau (deel 4 alweer dit jaar...)

Wat is leuker dan in een vrij weekend op en neer te rijden naar Fontainebleau, lekker weer, mooie rotsen en genieten van het klimmen...

Zaterdagvroeg sprongen we in de auto om 's middags naar Bas Cuvier te gaan. Met 6 dik ingeplakte vingers was het doel vooral om plezier te hebben en de vingers heel te houden. Ik zit immers nog in een 'rust'-periode van 2 maanden om te herstellen van meerdere ligamentblessures in de vingers.

Gradaties blijven een lastige discussie in Fontainebleau. De traditionele gradaties zijn relatief heel hard, nieuwe boulders eenvoudiger. Zodoende stond ik in 2 pogingen bovenop een 6b, l'Esquisse. Binnenkort een topo kopen met plaatjes? En je bent niet in Bas Cuvier geweest als je niet la Marie-Rose hebt geprobeerd. Inmiddels is deze boulder eigenlijk een 6b geworden, maar dit blijft toch de allereerste 6a in Fontainebleau. Die graad blijft dus heilig in dit sprookjesbos.

Na een nachtje rust in een goedkoop hotel werd de tweede en laatste dag besteed in Rocher Canon. Nog half slaperig gooiden we de crashpad onder de eerste boulders voor het opwarmen, hoorden we luid: "hee jongens!" Tussen alle Fransen, Duitsers en Belgen liep Robbert (Smits) naar ons toe; een bekende vanuit de klimhal in Bussum. Hoe groot zijn die kansen tussen die talloze boulders in dat immense bos?

De ochtendkou verruilde zich voor een heerlijk zonnetje. We proberen nog de mooie Styrax 6b en Chausseur de Prises 7a, maar helaas lukken die niet ondanks de gemaakte vorderingen. Nog even in de zon luieren, en hup de auto in terug naar huis... 

Martin doet een verwoede poging in Styrax, 6b.

Bleau 2012 (deel 3 alweer)

Na Pinksteren koesterden wij de wens om snel terug te gaan naar P'tit Toit... Eind juni hadden we een vrij weekend. 's Ochtends vroeg weg, crashpad achterin, vriendin kus en achter dat ultieme vrij gevoel aan. Een nacht in Frankrijk, twee dagen klimmen tot je pezen het begeven. De meeste mensen verklaren je voor gek, maar ze kennen het niet... Fontainebleau, een magische plek...

De tent werd opgezet en de topo doorgebladerd. Het eerste gebiedje was Franchard Isatis. Een populair gebiedje waar we nog nooit waren geweest. Waarschijnlijk vanwege de populariteit. Het gebied kent een hele dichte concentratie van mooie problemen. Na een (te) korte warming-up en (te) hoge vijfjes, doken we in La Traversee de Faux Baquet, 7a+/7b. Een verzurende traverse gevolgd door een dak met uitklim.  Helaas konden we tijdens het uitwerken niet de crux-pas bedwingen. Met zoveel moois nog verder in het bos was het zonde om daar uren te spenderen. Martin klimt nog Code Secret, 6b. Een mooie technische boulder op typische Bleau-slopers. Als je geluk had, dan kon je nog net de geribbelde olifantenhuid fixeren van de zandstenen boulders. Helaas dwongen mijn vingerblessures me veel rust te nemen tussen de pogingen. Uiteindelijk was het verstandiger om weer naar de camping terug te keren.

Mijzelf aan het begin van de traverse van Faux Baquet

Martin klimt het dak uit van de Traversee de Faux Baquet

Voorzichtige voetplaatsing geboden voor mij in de technische Code Secret

Op de camping werden de spiervezels aangevuld met de broodnodige eiwitten uit een complete, gegrilde kip die we met z'n tweeën hebben verorberd. Het enige bestek waren onze vingers. Na het eten konden de schoentjes en pof weer in de auto. Op naar het project, le P'tit Toit 6c in het gebiedje 95.2. Tot grote frustratie van Martin kwamen we niet verder dan waar we vorige maand gebleven waren. Tegen elfen, bij het laatste daglicht, keerden we terug.

Eerst nog even 'opwarmen' op de mooie platen van 95.2

Martin plaatst zijn heelhook met precisie in P'tit Toit

Martin nadert de crux van P'tit Toit

Voor zondag waren de voorspellingen niet heel gunstig. 's Ochtends vroeg hebben we snel de tent opgeborgen en trokken we naar Apremont Bizons. Gorges d'Apremont is groot en populair, maar daar is de Bizons een uitzondering op. Rustiek gelegen tussen varens onthulde het bos haar geheimen. Mooie, technische boulders die nog vrij recent zijn geopend. Terwijl we de crashpad onder het eerste probleem legden vielen aarzelend de eerst druppels. Het aarzelende veranderde in gestaag en het klimmen was vrij snel afgelopen.

Terug naar de auto kwamen we onze collega klimmers uit Bussum tegen. Door de regen moesten ook zij ook rechtsomkeer maken en reisden we naar Nederland terug; met een kleine omweg via boulderhal Graviton in Sittard.

Back to Bleau 2

17 juni was al weer de tweede editie van het boulder evenement Back to Bleau bij klimhal Rock Steady. Deze wedstrijd bestaat uit een eendaagse boulderwedstrijd en een doorlopende competitie. Met een tiende plaats weet ik mij nog net in het linkerrijtje te wurmen. Winnaar van deze dag werd Tim Halussy die ook de doorlopende competitie naar zich toe had getrokken.Ook in de doorlopende competitie wist ik mij te nestelen in de bovenste helft, 14e van de 28.

Tot 1 september kunnen er nog boulders geklommen worden voor de doorlopende competitie, om zodoende een plaats te bemachtigen voor de finalewedstrijd in september.

Nieuw zijn de houten grepen. Je haat ze of je bent er gek op... Hier in een 5+

Boulderen met Pinksteren in Fontainebleau

Met Pinksteren was de weersvoorspelling goed; zeer goed. Met temperaturen tussen 25 en 30 graden bleek het zelfs te warm om heel goed te boulderen. Vier dagen de tijd hadden we om door het sprookjesbos van Fontainebleau te struinen.

Deze keer hadden we een mooi project vantevoren uitgezocht, Le p'tit toit (6b+/6c). Een 21 bewegingen lange boulder die met veel atletische en krachtige passen langs de rand van een blok traverseert, en eindigt met een technische uitklim. De eerste dag hebben we gewend aan de speciale Bleau-stijl in de sector 95.2, daar waar ook ons project in het zand ligt. Beiden kwamen we tot de 15e beweging.

le P'tit Toit (6b+/6c); pas 2

 

Martin in pas 3

pas 4

 

Martin in pas 4

pas 6

Spelen in pas 7

 

Martin in pas 9

Martin in pas 9

pas 10

 

Martin in pas 10

pas 12

pas 15, eindstation 1e sessie

Die dag erna hebben we in twee sessie opgedeeld. Het eerste gedeelte hebben we gespendeerd in sector Le Petit Bois. Daar probeerden we La Pendule (6a) en Big Jim (6c). Die laatste in highball van 6 meter die heel veel ontzag inboezemt, maar er geweldig uitziet.

la Pendule 6a

la Pendule 6a

Martin in Big Jim 6c

's Avonds na zevenen was de zon verdwenen van le P'tit toit en toefden we naar 95.2 om daar het weer verder te proberen. Na twee uur lang werken zijn wel beiden welgeteld 1 pas verder gekomen. Maar dit was wel de een-na-moeilijkste pas. De crux volgt meteen maar die konden we niet meer afmaken.

pas 16, een hele pas winst in 2 uren werken.

de moeilijkst pas voor de crux

Het resultaat na twee dagen boulderen was overbelast vingers, ellebogen, biceps, schouders en hamstring. De laatste dag in Fontainebleau hebben we niet al te veel inspannends meer kunnen doen om blessurevrij te blijven. Zonde dat we het project niet konden aftikken, maar wellicht volgt in juni al snel een herkansing.

onbekende dyno

Boulderen bij Graviton

Na een kleine blog stop (geen blogspot) besloot ik vandaag weer eens in de pen te klimmen. Tussen alle verhuis- en inrichtstress wilde ik graag even berichten over een bijzondere klimhal en ontmoeting met een van de eigenaren.

Morgen moest ik al vroeg in Sittard werken en zou daar in de omgeving overnachten. Daardoor kon ik niet meedoen aan het tweede boulderevenement van Back to Bleau in Amsterdam Centraal. Dit bood de uitstekende gelegenheid om de onlangs geopende boulderhal Graviton in Sittard te bezoeken. Graviton is vernoemd naar, behalve een bekende boulder in Fontainebleau, ook naar het hypothetische deeltje dat de zwaartekracht zou veroorzaken. 

Het oude post sorteercentrum is door de Nederlander Tim van der Sleen en Belg Michel Haerens omgetoverd tot een heus boulderpaleis. Na een zeer moeizaam opstarttraject van vergunningen en geworstel met allerlei wet- en regelgeving heeft dit duo een fraai hal weten neer te zetten. Alle wanden zien er puik uit en zijn ruim opgezet in de hal. Er zijn zelfs nog meer mogelijkheden om uit te breiden. De bar bevindt zich in het midden van de hal en creëert in het centrum een hoop gezelligheid. Het allerbelangrijkste; de routes zijn heel erg mooi en leuk gebouwd. Veel verschillende en fraaie bewegingen worden gevraagd om boulders te toppen. Volgens het bekende circuit principe uit Fontainebleau zijn er circuits vanaf 4 tot boven 7b beschikbaar.

Na etenstijd sijpelde de laatste bezoekers naar buiten en was ik de enige overgebleven klimmer in mijn eigen privé-hal. In de wat stille hal ontspon zich een geanimeerd gesprek met de sympathieke en praatgrage Belg. Het werd wel duidelijk dat de hal tot stand is gekomen met veel inzet en doorzettingsvermogen. Onder het genot van een Leffe Blond en Duvel praatten we aan de bar nog even na over de gedeelde passie; klimmen.

Kortom, deze boulderhal verdiend zeker een bezoekje van elke boulderhal. Wellicht dat het epicentrum van het boulderen, Monk in Eindhoven, nu iets meer geduchte concurrentie kan krijgen uit het zuiden.