Favorieten winnen WK boulderen in Arco

Na een intensief reeks aan boulderwedstrijden werd het seizoen bekroond met de wereldkampioenschappen in Arco, de bakermat van het moderne sportklimmen.

Bij de dames won de Oostenrijkse Anna Stöhr voor de talentvolle en tevens ravissante Sasha Digiulian. Dat de Oostenrijkse won mag geen verrassing heten omdat ze ook het wereldbekerklassement leidt. Zij werd eenmaal eerder kampioen, in 2007. Helaas kon geen enkele Nederlandse zich profileren en de kwalificatieronde overleven.

Wereldkampioene boulderen 2011: de Oostenrijkse Anna Stöhr

Alex Puccio, uit de VS

de nummer twee van 2011 was de slechts 19 jaar oude Sasha Digiulian uit de VS

Sasha Digiulian

Bij de mannen haalde de leider in het wereldbekerklassement verrassend niet het ereschavot. Kilian Fischuber moest de wereldtitel laten aan de Rus Dimitry Sharaftudinov die ook al in 2007 eerder wereldkampioen werd. Rotsheld en icoon Adam Ondra werd tweede. Toch opmerkelijk omdat het wereldtalent maar een uurtje heeft geboulderd heeft afgelopen twee maanden. Ook hier maakten de Nederlanders geen indruk terwijl Nicky de Leeuw gedurende het seizoen wel geregeld de halve finale haalde. Helaas heeft de beste Nederlander, Jorg Verhoeven, zich op het allerlaatste moment afgemeld en kon geen gooi doen naar de titel.

Kilian Fischhuber, leider in het wereldbekerklassement kan geen potten breken tijdens het WK

Rostheld Adam Ondra en omni-talent wordt tweede

Dimitry Sharaftudinov wordt wederom wereldkampioen boulderen

Neerlands hoop was gevestigd op onder andere Casper ten Sijthoff. Helaas overleefde hij niet de kwalificaties.

In de komende week zal er ook op de wand uitgevochten worden wie zich de beste sportklimmer van dit jaar mag noemen. Het WK is te volgen hier en ook voor live uitzendingen.

Geblesseerd, gescheurd ringbandje middelvinger

Sinds vorige week ben ik helaas geblesseerd geraakt aan mijn middelvinger. Diagnose is graad II ruptuur van de A2 pulley in de middelvinger van mijn linkerhand. Het klinkt ingewikkeld maar het is de meest voorkomende blessure bij rots- en sportklimmers. Heel vaak zie je vingers met stukjes tape om de vingers en allemaal met beginnende scheurtjes in de ringbandjes (pulley). Vaak zijn dit blessures die geleidelijk ontstaan als gevolg van langdurige belasting op de vingers.

Makkelijk gezegd loopt er vanuit de onderarm een spier en pees tot aan de vingertop. Die pees heeft de neiging om in een rechte lijn te lopen als in een gespannen boog. Maar de pees wordt in zijn schacht gehouden door de ringbandjes, pulleys. Als deze bandjes overbelast raken dan scheuren ze langzaam in.

Samen met mijn broertje, fysiotherapeut, hebben de volgende aanpak bedacht vanuit de literatuur:


Week 1-2: Helemaal niet klimmen, zoveel mogelijk buigen van de vinger voorkomen. Wel geregeld de vinger strekken om overbodig aanmaak van bindweefsel te voorkomen.
Week 3-6: Langzaamaan weer beginnen met klimmen. Eerst alleen met grote grepen opbouwend tot aan een makkelijk haalbaar niveau. Verder ook regelmatig gebruik maken van de stress- en powerball.
Week 6-12: Niveau verder uitbreiden maar niet op de grens klimmen met grote krachten en belasting. Dat betekent dus weinig boulderen de komende drie maanden.

Geblesseerd raken is altijd erg vervelend en frustrerend. Je kan eenvoudigweg niet de dingen doen die je het liefst doet, keihard klimmen. Het voelt alsof je langs de zijlijn blijft staan. In de tussentijd moet je constructief blijven denken. Wat kan ik wel? Herstellen, spieren trainen, cardio, verzuring etcetera...

Nieuw klimtalent; mijn nichtje

De zomervakanties zijn begonnen en mijn nichtjes mogen langer opblijven. Dat geeft dus een mooie gelegenheid om Janique te introduceren in het klimmen. Samen met mijn broertje en schoonzus hadden we afgesproken in Bussum. Rock Steady bleek een ware speeltuin te zijn met al die touwen waaraan je kan slingeren. Het blijft altijd afwachten hoe kinderen tegen de hoogte kunnen, maar Janique kende weinig vrees. Het helpt natuurlijk om niet naar beneden te kijken. Als een volleerd klimster zocht ze zorgvuldig de beste grepen uit, zette met precisie haar voeten en klom ze twee keer de volledige 20 meter richting het dak. De alarmbel bovenin werkte als een rode lap op een stier. Als het bovenin zwaar werd dan was de bel een sterke motivatie om door te gaan. Eenmaal verzuurd beneden: "Ik wil nog een keer!" En ze stopt haar handen in mijn pofzak en laad zich op voor een nieuwe poging...

Aan het einde van de avond dronken we nog een Leffe Blond en chocomel. En Janique? Die was in het boulderhok te vinden en kreeg op de koop toe een yoga-les door op haar hoofd te gaan staan.

Beez!

Het was al weer vorig weekend dat we in Beez, België, vroeg vertrokken uit Nederland probeerden we te ontsnappen aan de regenbuien. Helaas trokken die buien ook over de Ardennen tot diep in de middag. Eerst dus maar eens een kop koffie en een petit dejeuner genuttigd in Namur. Wellicht lag het aan de regen, maar de hoofdstad van Wallonië deed ons erg grauw en triest aan. Er zijn daar heel veel grijze mensen, krom geschouderd en zittend op de grond en hun hand ophoudende. Koffie op, markt bezocht en door naar Durnal voor een camping. Tussen de druppels konden we de tentstokken krommen en het zeil spannen.Gelegen op een heuvel stond ons tentje midden in een weiland met prachtig uitzicht over het heuvelachtige landschap van de Ardennen.

Uitzicht vanuit de tent in Durnal met mijn zwarte bolide op de voorgrond.

De rotsen zouden nog niet droog zijn dus verkenden we de klimhal van Namur. En toegegeven, dat is een erg leuke hal met supermooie routes. Alleen jammer dat een aantal grepen helemaal verkleurd waren door pof en schoenzolen. Hier konden we mooi onze energie kwijt en de sessie werd traditioneel afgesloten met een Leffe Blond. Inmiddels was het buiten al weer een poos droog. Omdat de camping 20 minuten rijden was zijn we meteen naar de rotsen vertrokken om daar te rusten. De pitjes en cartouches kwamen te voorschijn en Martin maakte een zeer smakelijke pasta maaltijd.

Eten op de parkeerplaats, typisch gedrag van klimmers 'on the road'.

's Avonds konden we net nog even een paar routes klimmen. Het type klimmen is totaal verschillend dan in Pont-à-Lesse. Hier in Beez zijn er veel meer gaten en ook overhangend. Er is genoeg voor je voeten alleen erg veel uithoudingsvermogen is vereist. Laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn, zeker niet na een sessie klimmen in de hal. Het blijft onwennig om vanuit de hal de rotsen in te duiken. Door de regen waren de rotsen erg zanderig geworden. 

Het massief van Beez en Marche-les-Dames met uitzicht op de Maas.

Ondergetekende geeft de duim voor de afdaling in l'Arête de la Boisson, 4. 

Martin in volle vlucht.

Zondag was het weer compleet omgeslagen en gaf het kwik tien graden meer aan dan de dag ervoor. Ons plan was om een mooie 6a te gaan klimmen. Alleen die begon pas 15 meter boven de grond dus hebben we zowaar een standplaats moeten maken. De passen waren allemaal best luchtig, maar de crux pas zat 3 meter boven een haak. De keuze was om een halve mono te benutten of die te omzeilen via een glibberig glad randje. Dit was voor ons beide te gortig en hebben de afdaling ingezet.


Het was genieten in de zon op de laatste dag. In augustus staat al weer het volgende weekend gepland. Boulderen of rotsklimmen?

Martin in Genesis, 6a.

Eerst even ontspannen voor de terugreis.