Geen kapel bij... La Chapelle Saint-Joseph

In ons vakantiehuisje lag een oude versleten wandelkaart. En toevalligerwijs lag de langste en zwaarste wandelroute langs de hoofdweg richting ons huisje. Over lange heuvelruggen liep deze route naar een kapel; La Chapelle Saint-Joseph als eindpunt van de heenweg. Althans, dat was de verwachting...

Met de auto werd ik afgezet aan het einde van het asfalt in het Ravin de la Grave. Daar bij de kleine vesting les Trois Bastide begon ik de voettocht richting de kapel waarbij ik de eerste paar honderd meter werd vergezeld door een vriendelijke boerenerfhond. Met zijn blik leek hij te zeggen: "Succes vreemdeling, pas goed op jezelf."

Het was heet die dag en tussen de steile heuvels bleef de hitte gebundeld in het ravijn waar ik passeerde. Langgerekte groene hagedissen schoten voor mij weg de struiken in. Langzaam eindigde het ravijn en steeg de weg. Op de kaart had ik een alternatieve route gezien die interessanter leek, dan zou ik de normaalroute voor de terugweg tegoed houden. Tegen beter weten negeerde ik de bordjes die verwezen naar de kapel. De weg draaide verder omhoog, een hert werd wreed gestoord in zijn middagslaapje en springt van mij weg de helling op. Op een gegeven moment constateer ik dat de zon al een poosje fel in mijn gezicht schijnt. Ik loop naar het zuiden! En de route loopt volgens de kaart zeker naar het noorden. Omdraaien dus en gelukkig was het juiste pad snel gevonden.

Een smal kronkelpaadje leidde door de koelte van een bos tot bovenop de heuvelrug. Daar gaf de hoogtemeter aan dat ik me meer dan 1000 meter boven de zeespiegel begaf. Richting de kapel vervolgde het pad over de heuvelrug waarbij de wisselende begroeiing af en toe een prachtig panorama prijs gaf. Boven mij cirkelde zweefvliegtuigjes, gedreven op de thermiek scheerden ze langs de heuvels. De lucht trilt. Als ik ver weg kijk zie ik de heuvels langzaam overgaan naar hogere bergen, de Alpen. De zeldzame pracht overweldigde deze solitaire reiziger...

Verderop zeg ik een gebouw staan. Het leek op een schuilplaats voor vee van veraf. Maar een vlugge blik op de kaart gaf aan dat het gebouw wel de kapel moest zijn. Van dichtbij gaf een grote plakkaat op het gebouw aan dat het La Chapelle Saint-Joseph is. Vroeger was het een kapel getuigende de kerkklok die er nog hangt, in de oorlog was het een verzetshaard en sindsdien een vervallen krot. De deuren hangen uit de scharnieren, muurtjes zijn deels ingestort en het stinkt er vooral heel erg. Een korte beschrijving op de achterkant van de kaart leert mij dat de kapel nu dienst doet als overnachtingsplek voor herders en pelgrims.

Het uitzicht was zeker de moeite waard om zover te lopen. Genietend nog van de zon en het panorama drink ik snel een energiedrankje weg, snacken en vooral snel naar beneden. Normaalgesproken valt de terugweg altijd tegen, in je eentje wil je nog sneller naar beneden. Op naar het terras, naar een koud glas Côtes de Provence.

Trailrunning... Nieuwe hobby?

Mijn hardloopschema gaf aan dat ik moest trainen, maar ik was op vakantie, in de Provence aan de voet van de Alpen. Dat betekent dus weinig tot geen vlakke stukken. De wegen naar het dorp toe en langs de rivier waren saaie asfaltplakken dus niet heel interessant om je zweetdruppels op te morsen. Als je dan toch moet rennen op hellingen, dan graag op een iets meer uitdagende route, smalle paadjes langs steile hellingen dus.

Die dag ervoor had ik net met mijn ouders een route om de kloof gelopen. Een route van 6 kilometer met een totaal hoogteverschil van 350 meter volgens de routebeschrijving op de kaart. Dat zou een prima trailrunning debuut kunnen zijn. Omhoog was het afzien, hardlopen maakte plaats voor een minieme looppas. Eenmaal op het hoogste punt aangekomen nam ik even een kleine adempauze van een paar minuutjes. Daar kwam ik een eenzame Fransman tegen die in vloeiend Engels van alles vertelde over zijn leven en de omgeving. Belangrijkste strekking van zijn verhaal: hij was net een agressief zwijn tegen gekomen. En dat gebeurde net in de richting waar ik heen moest, en alternatief is de onaantrekkelijke afdaling retour. Toch maar rechtdoor en ik wist niet hoe snel ik mijn benen naar huis moest laten rennen. Resultaat was dat ik in nog geen 42 minuten nodig had om de kloof te ronden met de nodige hoogtemeters. Zowel Google maps als mijn hoogtemeter gaven aan dat het 250 meter hoogteverschil was. Een rondje van de 2e categorie dus.

De eerste onwenninge stappen waren motiverend en smaakten naar meer. Later die week zou ik mijn hardloopschema weer kunnen handhaven. Nieuwe hobby?

Le tour de Tigne

Stil zitten in de vakantie niet geheel mijn stijl van vakantie vieren. Klimmen, wandelen, mountainbiken en allerlei andere sportieve bezigheden zijn heerlijk om te doen met een lekker zonnetje en in een schitterende omgeving. Graag wilde ik mijn ouders ook delen in dit gevoel door ze mee te nemen op een kleine introductie. Het toeval wilde dat de vrije diepe tuin bij het vakantiehuis grensde aan een 50 meter diepe ogenschijnlijk ontoegankelijke kloof. Om die kloof heen liep een wandelroute van ongeveer 6 km die vlak onder de top van de Tigne (793 meter hoog) door liep. De Tigne is een vrij prominente rotsige, steile heuvel die de kloof aan de noordkant begrenst.

Vanwege de gunstige ligging van de tuin konden we mooi middenin de route stappen. Door het bos en aan het rand van de kloof liep de route lichtelijk omhoog naar het einde van de kloof. Bovenop die pas had men mooie vergezichten naar beide kanten waaronder de Durance vallei waarin ons dorpje Volonne lag. Het pad bleef de kloof volgen alleen nu aan de andere kant, in de zuidwest flank van de Tigne. Hoogtepunt was een geprononceerde rotspunt met een nog veel weidser uitzicht dan daarvoor op de pas. Rechts liep een dubieus paadje naar de top van de Tigne. Gemarkeerd met een groot geel kruis op de rotsen was het duidelijk dat ik hiervoor nog eens later zonder ouders zou kunnen terug komen...

Het pad liep dwars door het verscholen schapenweiland van Les Coques

Het uitzicht op de pas naar het westen...

...en naar het oosten.

Op de flanken van de Tigne is er een constant weids panorama van de Durance vallei.

De afdaling liep via het dorp Volonne en door de oude straatjes over het plein weer richting ons huisje. Bijna 350 hoogtemeters en 2 en een half uur later, de bordjestijd, ploften we neer op het terras voor het huisje. Ouders trots op hun prestatie als ik naar de andere kant van de kloof wijs om aan te geven waar ze gelopen hebben.

De oude ruïne van Volonne torent hoog boven het dorp uit op de rotsgraat van de Tigne. Op de achtergrond zijn de curieuze rotsformatie van Les Mées zichtbaar, ook wel Les Pénitents, de boetelingen genoemd.

Volonne en de 'mini Erasmusbrug' over de Durance

In vervallen staat maar bij de tijd

Zon gegarandeerd in de Provence

Het was weer even geleden dat ik een post had geplaatst. De combinatie van een vingerblessure en werkdruk motiveerde niet en er was ook simpelweg weinig te publiceren. Alle reden om er een week tussenuit te knijpen; even niet denken aan werk en blessure, even de zinnen verzetten, even een overdosis zon opvangen in Zuid-Frankrijk.

Bestemming was het pittoreske dorpje Volonne nabij het bekendere Sisteron in de Alpes des Haute Provence. Mijn ouders waren daar op vakantie en waren bereidwillig zich voor een paar dagen gastvrij op te stellen. Ingrediënten waren veel zon, wijn, croissants en kaas. Het gebied wordt vooral getypeerd door veel rotsen, onherbergzame heuvels met hier en daar een dorpje. Geklemd tussen de massieven van de Ecrins in het noorden en de Mercantour tegen de Italiaanse grens wordt het gebied doorkruist met de bekende rivieren de Durance en de Verdon. Niet denken aan rotsklimmen is wel lastig met al die prachtige gebieden in de buurt zoals Orpierre en Céüse. Ons huisje lag verscholen tegen de heuvel van een stil dal. Daar leende de omgeving zich uitstekend voor culturele uitstapjes, zwerftochten in de heuvels en mijn nieuw ontdekte hobby; trail running. Meer posts hierover zullen spoedig volgen. 


Om even de sfeer goed te kunnen inbeelden zou je even de ogen gesloten moeten houden. Bedenk dat je heerlijk onderuit gezakt zit in een luie stoel, overschaduwd door een olijvenboom. In je linkerhand een koud glas rosé en in je rechterhand verveeld een grassprietje. Je luistert en hoort de krekels die de stilte doen verstommen met hun muziek, de warme lucht trilt zichtbaar en... de ontspanning doet haar intrede...

Volonne is geposteerd tegen een heuvel, met daarboven prijkend een oude ruïne.

De typerende, oude ruïne op de achtergrond en de nieuw kerk op de voorgrond.

Pittoreske straatjes complementeren het schilderachtige dorpje. Als de zon bijna onder is komen de mensen uit hun huizen. De ouderen zitten op hun drempel en mijmeren over vroeger, kinderen spelen en rennen over straat, katten jagen en de vrouwen flaneren door de straatjes...

In Frankrijk is bijna elke dag in de zomer een feestdag. In de Provence wordt vaak de lavendel misbruikt als aanleiding om de vlag uit te hangen.

Verplichte culturele kost; de kathedraal van Digne-les-Bains, de hoofdstad van het departement.

Daar ligt dus Volonne