donderdag 1 december 2011

Klimmen in zonnig oktober - Arco deel 1

Deze hadden jullie nog tegoed. De tijd vliegt wanneer je druk bezig bent met de alledaagse beslommeringen. Zo kon het gebeuren dat er al een paar weken lang geen post is geplaatst over de lange klimtrip naar Arco. Hierdoor heeft het verslag van oktober enige vertraging gekend.

Begin oktober waren de voorspellingen gunstig voor Arco in Italië. Dus gewapend met zonnebrillen sprongen Martin en ik voor de 1100 kilometer lange tocht naar het Lago di Garda. Toch hing er tegen de noordkant van de Alpen een enorme depressie. Het resultaat was dat we door de sneeuw de grens met Oostenrijk overstaken. Deze keer pakten we een camping in Arco aan de rivier de Sarca in plaats van het nabijgelegen en dure Riva. Wijs geworden door vorige tripjes werd er deze dag niet meer geklommen maar alleen nog een biertje genuttigd in de laatste zonnestralen op het terras.

Castello di Arco, het prominente kasteel torent hoog boven het dorp uit,

 Monte Colodri begrenst de camping in de westelijke horizon.

Castello di Arco ook vanuit de camping goed zichtbaar.

Percolatorkoffie, Italiaanse koffie voor klimmers.

Zondagochtend trokken we geheel ontspannen de klimgordel aan voor de eerste passen van de vakantie. Doel voor deze vakantie was om veel moeilijke meters te maken en 6a/6b te klimmen. De parkeerplaats bij de sector Nago suggereerde dat klimmen erg populair is bij met name Italianen in het weekend. Naast Massone is Nago het bekendste gebied rondom Arco. Op de hellingen van Monte Baldo heeft men een weergaloos uitzicht over het Gardameer. Ondanks de grote keuze aan routes in allerlei gradaties was opwarmen er niet bij, meteen werden we door de drukte gedwongen in een 6a+ te duiken. Toch klimt Martin in zijn tweede poging al Equinox.

 
De crag Nago, na Massone het meest populaire gebied. In elke stijl en op elk niveau valt er genoeg leuks te klimmen.

Nago

Uitzicht vanaf Nago op het Lago di Garda. Vaak is het zeil- en surfweer op het Gardameer.

 Uitzicht vanuit Nago op een andere crag, niet beschreven in onze gids. Aantrekkelijk en mysterieus.

Maandag zou het rustiger moeten zijn en wilden zeker een warming-up doen. Op de weg richting Nago ligt Marmitte dei Giganti, een grote plaat van kalksteen. De routes daar zijn kort en een welkome introductie in het plaatklimmen. Deze sector is vroeger gevormd door een smeltende gletsjer. Nog steeds slijt de zachte kalkrots uit en wordt de grot steeds dieper. Dit levert niet alleen mooie plaatjes op maar ook spectaculaire routes. Zo hebben we minutenlang naar greepjes gezocht in Blacksun 9a+. 's Middags gingen we weer terug naar Nago en klommen we tot de schemering ondermeer de mooie route Supertramp, 5c.

Ik bereid me voor op de warming-up in de platen sector Marmitte dei Giganti.

Opwarmen in een naamloze 4a plaat.

Ook naamloos, maar een zeer luchtige 5b.

Greepjes?

Martin in een naamloze 5b in Marmitte dei Giganti

Na de warming up was het spelen en proberen in Moonwalk, 7a+. Een prachtige krachtige route in grijswitte kalkrots.

Zachte kalkrots, mooi gevormd en uitgesleten door een eeuwen geleden terug getrokken gletsjer en momenteel door regen.

Arco heeft zo'n hoge dichtheid aan mooie klimgebieden dat je geneigd bent om dichtbij te blijven. Op de derde klimdag reden we iets verder stroomopwaarts naar het noorden. Daar ligt het gebied La Gola naast het sprookjesachtig meer Lago di Toblino. Tussen de wijnranken loopt de weg omhoog richting de verscholen kloof die een prachtig uitzicht geven op het meer met kasteel. Deze sector heeft voor iedere stijl iets te bieden. De routes variëren van technische platen tot overhangen en makkelijke routes met grote pockets. Daar vond ik mijn 6a project, Votantonio. De 28 meter lange plaat werkte ik op toprope uit en besloot later weer terug te komen. Daarnaast hebben we nog een paar mooie 5c-platen geklommen.

Achter de wijnranken pronkt de crag La Gola.


Vanuit La Gola heb je een weergaloos uitzicht op het Lago di Toblino.

 Typische plaat van La Gola.


 De sector Pezzent Area bevat zeer leuke, maar ook soms hard gewaardeerde en slecht te lezen routes.


Sprookjesachtig... Lago di Toblino

Rapportage van de laatste drie dagen zullen binnenkort volgen. Daar kan men ondermeer de mogelijke afsluiting van projecten vinden en nachtelijke reddingen uit de rotswand...

donderdag 24 november 2011

Paris, notre ville des arts, lumineux et romance

Na al die tripjes klimmen wordt het ook eens tijd voor afwisseling in de soort reis. Heel even mocht ik dit jaar ruiken aan steden als Barcelona en Parijs. Ik heb hen beloofd op een dag terug te keren...

Zo snel kan het gaan. Tember en ik wilde graag een lang weekend weg. Meer tijd, meer rust dan normaal in de dagelijkse gang van zaken. Je zou het kunnen bestempelen als meer diepgang. Lang waren Dublin en Zaragoza nog in de race als bestemming, maar uiteindelijk gingen we voor Parijs. Vliegen was achteraf  een slecht plan met al die mist van het afgelopen weekend. Het weer in Parijs: strakblauw en zachte temperaturen.

Hup, de auto in en op volle snelheid naar Parijs. Met een laaghangende herfstzon was borden lezen op de Boulevard Périphérique uitdagend en de iPhone heeft ons gered. Het hotel lag op 15 minuten lopen van de Eiffel toren en net voorbij de populaire wijken Montparnasse en Saint-Germain. Bijna alle must-sees waren makkelijk te voet te bereiken dus we hebben ze bijna allemaal kunnen aftikken. We hadden de tijd en dus genoeg mogelijkheden om daarnaast rustig te slenteren en om ons te vergapen en te verbazen.

Gewapend met gidsje en kaart bekijk je de vele prachtige monumentale panden die de stad rijk is, duik je in verrassende restaurantjes in onbekende zijstraten en drink je Beaujolais Primeur, omdat het hoort in november. Romantiek, kunst en verwondering. Ingrediënten voor een heerlijk weekend weg gezeten op een grote roze wolk.

Er zijn teveel leuke, mooie en grappige foto's genomen om te plaatsen. Hier onder zijn de meest relevante geplaatst, overigen staan op Facebook.

Eiffel toren



Hoofdingang Louvre

Mona Lisa vooraf...

... en achteraf.

Illegaal boulderen voor het Louvre

Arc de Triomphe

Champs des Elysees

Tember poseert bij de Seine

Dome des Invalides

Le Penseur van Rodin (de denker)

Notre Dame

Sacre Coeur

Place de la Concorde

zondag 13 november 2011

Zomaar een dagje naar België

De laatste tijd heeft Martin wat meer tijd in de weekenden. Daardoor kwam hij met het straffe plan om een dagje naar Beez af te reizen in de Ardennen. Het is maar twee-en-half uur rijden en dus eigenlijk helemaal niet zo ver weg. Misschien moeten we niet zo in grenzen denken. Voorspelling was zonnig en met 12 graden nog goed uit te houden. We begonnen al vroeg in de ochtend en het kwik kwam echt niet boven de 5 graden uit. Resultaat was hele stijve, koude en pijnlijke vingers tijdens de warming-up.

De warming-up was veel pittiger dan verwacht. Het gidsje gaf een 4+ aan, maar in vergelijking met Arco van vorige maand was dit al een stuk harder gegradeerd. Dat was dus ontzettend wennen en zette eerlijk gezegd wel de toon voor de rest van de dag. Het was wel aangenamer vertoeven toen de zon eenmaal doorgebroken was. Dit verlichte onze geesten en Martin klom l'Exaltante 6a in zijn tweede poging en ik wist alle passen nog toprope aan elkaar te schakelen. Helaas was er geen tijd en vooral geen ruimte meer voor de prachtige naam Flip Flop Flex, 6c. We komen vast nog snel terug.






Martin tijdens de 'warming' up met muts op

Martin bouwt l'Exaltante om

De rotsen van Beez steken af tegen de herfstkleuren in het laatste avondlicht.

zaterdag 22 oktober 2011

Weer klimmen met mijn nichtje

Afgelopen week was herfstvakantie en dat betekent tot laat opblijven voor mijn nichtjes. Dat was natuurlijk een mooie mogelijkheid om weer met Janique naar de klimhal te gaan. De vorige keer was haar erg bevallen en laatste weken liet ze weten weer graag te willen klimmen. Maar ze stond er op om dit keer zonder haar ouders te willen...

Fanatiek als ze is liet ze weten vaker op de bel te willen drukken dan de vorige keer. Dat lukte ook door maar liefst 6 keer tot in de nok van de bijna 20 meter hoge klimhal te klimmen. Daarna liet ze haar aandacht vallen op de hoofdwand. De overhang imponeerde haar allerminst en dapper begon ze aan de eerste paar meter. Al snel verzuurd door de overhang moest ze los laten en slingerde ze de vervolgens door de hal heen. Weer terug in de wand geslingerd kwam ze bij het setje aan: "Ome Ron, wat moet ik met die haak doen? Dat jongetje van 4 deed ook zijn touw er door heen." Lichtelijk verbijsterd constateer ik dat zij mijn blog gelezen had.

De avond werd traditioneel afgsloten met Leffe voor de mannen en warme chocomel voor de kleine dame. Het was zeker een geslaagde avond waarin ik me weer verbaasde over de bijdehante opmerkingen, maar ook vooral het speels gemak waarmee ze zich lichtvoetig naar boven beweegt.


zondag 16 oktober 2011

Zon, rotsen en pijnlijke nagelriempjes...

Net terug uit het Italiaanse Arco tuur ik thuis een beetje in de zon en laat mijn gedachten afdwalen naar afgelopen week. Zes full-time klimdagen in de zon zorgden voor veel plezier, stijve vingers, voldoening en confrontatie met je eigen ego. In ieder geval wordt het weer afkicken en mijmeren over de volgende klimtrip. komende tijd zal ik verslag doen van de projecten, frustraties en nachtelijke reddingen uit de wand van Monte Colodri...

Ron in Gobazio, 6a/6b in de sector Mandria van Nago. Sequentiefoto gemaakt door Martin Heine.

donderdag 6 oktober 2011

En de bestemming volgende week is... Arco!

De kogel is eindelijk door de spreekwoordelijke kerk. Gedurende de hele week werd het weer in het Franse Orpierre en het Italiaanse Arco met elkaar vergeleken. Uiteindelijk werd Arco de nipte winnaar met net iets meer zon. Helaas wordt het niet zo lekker warm als vorige week, maar dat is voor het klimmen wel weer een voordeel. Het blijft in ieder geval vrijwel droog en met 17-21 graden in het zonnetje is het best aangenaam te noemen. Oh ja, in Nederland gaat het zeker regenen met een dikke 1 als weercijfer voor de maandag...

Weer in Arco voor de komende week.

Arco ligt bij de 'A' van Arco

Arco ligt vlak bij het welbekende en overtoeristische Garda meer. Gelegen tussen oneindig veel rotsgebieden zijn de mogelijkheden om te klimmen onbegrensd. Arco is de baarmoeder van het moderne sportklimmen in Europa en nog steeds in trek bij vele klimmers. Routes zijn er in allerlei gradaties te vinden en men zal zich hier heel lang kunnen vermaken. In de zomer van 2010 kwamen we al eens hier om heerlijk te genieten van het Italiaanse leven en het klimmen. De keuze voor Arco kwam niet alleen door het weer, maar door de hele levendige sfeer die deze streek ademt. Italianen zijn goede klimmers, maar zijn vooral ook levensgenieters. De pizza's, cappucinno's, vino, gelato en pasta's zullen we ons goed laten smaken. Daarmee worden de verleidingen uiteraard ook groter.

Castello d'arco

Vanavond belde Martin mij op dat hij een percolator had gekocht. "Een wat?!" Een percolator is een soort van koffiekan waarin kokend water via een buisje naar boven gaat en via een koffiefilter weer naar beneden. Aldaar vormt zich een heerlijke zwarte drab die zich koffie laat noemen. Wat een kwaliteitsverbetering gaat dit geven aan ons campingleven. Soms zijn Martin's impulsaankopen zo slecht nog niet...