Plus de pluie

... meer regen...

Al waren de voorspellingen in het weekend voor Kerst redelijk, de uitkomst was het niet. Zondag zou er nog geen millimeter vallen en maandag zou droog moeten worden. Op de heenrit kwamen de buien continue af en aan. Optimisch als we zijn zou boven Fontainebleau een opklaring aanwezig zijn. Wel dapper van Eva om juist in december voor het eerst met Martin mee te gaan Fontainebleau,

Niet dus! Even kijken in Gorge aux Chats, nat, kletsnat. Dat werd een middagje in de shopping mall en hotel hangen. Dit leverde wel een gloednieuwe crashpad op van Black Diamond, gekocht bij de Decathlon. De Impact is een kleinere en lichtere crashpad dan die we al hebben van Chillaz. Altijd handig als je met meer boulderaars op pad bent en in verschillende projecten werkt. Of noem het een emo-aankoop...

 

Crashpad model Impact van Black Diamond

 Maandag zou de bouldercrush plaats vinden. Maar als we na het ontbijt een voet buiten het hotel zetten begint het spontaan te regenen. 's Ochtends slenteren we in de lichte regen langs Rocher aux Sabots, 91.1, Cul de Chien en Mont Pivot op zoek naar droge rotsen. Helaas kan ik mijn gloednieuwe GoPro alleen maar inzetten voor wandelingen door het bos. Op een groepje maffe Britten na lijken we de enige boulderaars in het bos.

Aan het begin van de middag was het droog en ontspon de onvermijdelijke discussie. Wat gaan we doen? Wachten tot de rotsen droog worden of nu al naar huis? Genadeloos legde het videoverslag alles vast... We besluiten een poging te wagen in het sneldrogende gebied Canche aux Merciers. Daar waar we afgelopen november ook vlot na een regenbui konden klimmen. De rotsen van Fontainebleau zijn van zacht zandsteen en extra kwetsbaar na een regenbui. Van alle problemen in het gebied waren slechts een paar droog genoeg om verantwoord te kunnen klimmen. Veel meer dan een paar eenvoudige boulders was niet beschikbaar. Desondanks, Eva topt haar eerste boulder in Fontainebleau!

's Middags blijf het droog en vlak voor de schemering besluiten Martin en ik nog een blik te wagen bij Franchard Isatis. Op de meestal overvolle parkeerplaats bivakkeren slechts twee auto's. Gewapend met een bouwlamp lopen we naar Le Surplomb Statique, 6a+; droog! Ondertussen was het pikkedonker en waren we alleen in het bos. Na wat campussen en het beter gooi- en smijtwerk staat Martin uiteindelijk bovenop. Als we weer op de parkeerplaats staan vlucht een troep wilde zwijnen de veilige duister in van het bos.

Op de dag voor Kerst plensde het ongenadig hard, zoals al de hele nacht voorafgaand. We springen in de bolide en vier uur later hangen we in de heerlijk droge boulders van Monk Eindhoven. Op plastic weliswaar.

Videoverslag van de GoPro volgt later

 

Nog meer nieuwe schoenen!

Het klinkt als een vrouw met een schoenenverslaving. Maar twee weken geleden had ik net de Evolv Shaman gekocht, en nu voor en prikkie de La Sportiva Testarossa. Martin had zijn klimschoentjes veel te klein gekocht, met als gevolg veel te pijnlijke tenen. Klimschoentjes moeten krap en oncomfortabel zitten, maar niet pijnlijk zijn na een paar weken gebruik. Dus voor een zacht vriendenprijsje red ik hem graag van deze pijnlijke 'miskoop'. Graag, want de La Sportiva Testarossa is qua kwaliteit en vormgeving de koningin onder de klimschoentjes. Dus nu heb ik twee topmodellen in de klimtas zitten...

 

La Sportiva Testarossa

La Sportiva atleet Jon Glassberg vertelt waarom de Testarossa zo'n perfecte schoen is.

Nieuwe klimvelgen

Na een lange relatie met de La Sportiva Cobra was het tijd om verder te gaan en stappen te maken. De verhouding duurde 4 of 5 paar lang, maar aan al het goede komt een einde. De sloffen worden ingeruild voor agressieve down turned klimschoentjes van Evolv. Geïnspireerd door klimlegende Chris Sharma, en ondersteunend voor stevig boulderen, heb ik gekozen voor het topmodel Shaman. Het subtiele smeren van rubber op oneffenheden wordt nu vervangen door feilloze precisie op kleine treetjes. Vandaag binnen, morgen beproefd. Het dominante oranje is wel gebleven...

Nieuwe velgen; de Shaman met haar karakteristieke agressieve, down turned vorm. Hieronder legt Chris Sharma uit wat de kwaliteiten zijn van deze klimschoen.

Herfstweekendje Fontainebleau

Vooruitzichten in Nederland en omringende landen waren stormachtig. Het kloppend hart van Frankrijk leek hieraan te ontsnappen en zich uitstekend te lenen voor een lekker boulderweekend. Met de nieuwe grommende bolide, beladen met crashpad, reisden we comfortabel in recordtempo naar het betoverende bos van Fontainebleau. Iets te voorspoedig bleek, want de rotsen van Franchard Isatis moesten nog opdrogen. Het vluchtend regenfront had net haar natte bombardement laten vallen.

 Miniscule randjes zijn in Fontainbleau eerder regel dan uitzondering

Nog even geduld bewaren dus, inchecken, en een gebiedje uitzoeken met veel wind en het liefst blootgesteld aan wat schaarse zon. Na wat bladeren in de topo viel de keuze op Canche aux Merciers, een gebiedje waar we nog niet eerder zijn geweest. Op de parkeerplaats worstelden wij ons een weg tussen de paddestoelenzoekers die gewapend waren met fleurige laarzen en riete mandjes. De meeste boulders waren hier al droog gewaaid en de crashpad kon ontvouwen worden.

Opwarmen en wennen aan "Bleau"

Al tijdens de warming-up worden we geconfronteerd met de 'Bleau'-stijl. Het is zoeken naar treetjes, vasthouden aan ribbelige slopers. Daarna bovenop de boulder proberen te mantelen, zonder dat je nog je voeten ziet. Met je vingers houd je een randje vast wat je nauwelijks nog kan zien met het blote oog. Trots en voldaan sta je dan bovenop met je handen in de lucht; een... 4c! In Canche aux Merciers klimmen we met een pracht enige verre kruispassen Le Croisé Magique, 5b en Par Toutatis, 6a. 's Avonds werd noeste arbeid beloond met menig La Chouffe.

Le Beau Final, 6a

De tweede en tevens laatste klimdag werd ingezet op Franchard Isatis. Al waren we redelijk vroeg ter plekke, op zondag is het voorste gedeelte (dichtbij de parkeerplaats!) erg populair. De boulders die we op het oog hadden waren bezet. We lopen verder richting mijn project Code Secret, 6b. Het is fris en de opwarming bestaat uit heen en weer huppelen, armen zwaaien en touwtje springen, gevolgd door paar drietjes met de donsjack nog aan. Code Secret is een subtiele boulder met een sloperige rand. Op die rand voel ik mijn spieren in de onderarm bij elke poging steeds pijnlijker tegen het spiervlies duwen. Toch niet warm genoeg? Teveel krachttraining gedaan? Ik kom niet zo ver als vorig jaar. Ook Martin, die Code Secret als eens geklommen heeft, komt er niet meer door heen. De directe 6c variant was al helemaal te ver.

Code Secret

Dieper het bos in stuitten we op l'Entre-Toit, een fraaie 6c die door een dak heen traverseert, waar men uit moet mantelen, terug traverseert en via een kant naar boven leidt. We komen heel ver, maar net niet ver genoeg. Het is wel een mooie, krachtige boulder die ergens boven in de projectenlijst is geraakt. Nog dieper in het bos ligt Luna, een 6a buiten het circuit om. Het dak is zo steil dat de crashpad pas halverwege de boulder ondergeschoven kan worden. Een krachtige heelhook is noodzakelijk om bovenop de rand te kunnen vatten. Gedwongen door tijdsnood kunnen we niet verder het sprookjesbos in en lopen terug naar het gebied dichtbij de parkeerplaats. Daar loopt ook de bekende Britse bleausard Neil Hart. Hij praat een landgenoot door een spectaculaire dyno heen. Zondag blijkt populair bij de gezinnen en onder het lawaai van het kindergeschreeuw proberen we nog een paar problemen... tevergeefs.

Snel weer naar huis, filmpjes kijken, inspiratie op doen, hard trainen en vlug weer terug...

Beiden in zelfde pas van l'Entre-Toit

Plan Bleau

En dat is het plan voor het komende weekend: boulderen in Fontainebleau. Zouden de laatste maanden in boulderhal Sterk vruchten afwerpen? Zouden de lagere temperaturen zorgen voor meer frictie? Nog nooit waren we zo laat in het seizoen in het bos van Fontainebleau. Tussen de vallende blaadjes wordt het zoeken naar miniscule treetjes en geribbelde slopers.

Ondergetekende in Code Secret, 6b in Franchard Isatis

1, 2, 3... het is al weer de vierde keer dit jaar dat ik afreis om de vingers te beproeven, net even ten zuiden van Parijs. Gewapend met een nieuwe topo is het eerste gebiedje Franchard Isatis. Na de laatste keer in dat gebied hebben we nog 'unfinished business' (zie blog). Verder staan er een paar stevige doelen: El Poussah en Abdolobotomy (beiden 7a). Ambitieus? Na het weekend zullen we het weten...

 Martin in Faux Baquet,7a in Franchard Isatis

Steeds meer boulderen

Bij terugkomst van vakantie lag er een aangename verrassing op de mat: "7 + 8 straight ups in Fontainebleau". Het bleek een mooie attentie van een oude skimaat die ik had geholpen bij een sollicitatie. Inmiddels kent deze populaire topo van het bouldermekka Fontainebleau sinds dit jaar al een derde editie met 2669 straight ups. Zoals auteur Bart van Raaij zelf beschrijft, dat zijn routes die meer omhoog gaan dan opzij. Ten opzichte van de vorige editie in 2007 zijn er bijna 600 boulders bijgekomen! Fontainebleau blijft dus nog volop in ontwikkeling. Kortom, voor deze bescheiden boulderaar is er nog voldoende uitdagends te klimmen.

Voor al die uitdaging moet heel veel getraind worden. Het toeval wil dat sinds begin september een fantastische boulderhal is geopend in Utrecht: Sterk. De hal is ruim opgezet met 180 boulders verdeeld over allerlei circuits op elk niveau, trainingsfaciliteiten, en niet geheel onbelangrijk met een gezellige bar. Sterk ligt op acht minuten fietsen en lonkt. Mijn abonnement bij Rock Steady is afgelopen en er bestaat grote kans dat ik deze niet verleng en bij Sterk een abonnement zal nemen, zolang de vingers dat houden.

Berdorf: klimmen in het nieuwste sprookjesbos

In het voorjaar roep ik altijd graag dat Fontainebleau, net onder Parijs, lijkt op een betoverend bos; een waar paradijs voor de enthousiaste klimmer. Vorige maand zagen we een ander magisch bos dat heel dichtbij het sprookjesbos van Fontainebleau komt.

Berdorf. Een klein plaatsje net in Luxemburg is gelegen pal naast een zandstenen massief. Vanaf de camping is het slechts een kleine tien minuten om aan de voet van het massief te geraken. Door een steile kloof daal je snel af langs imponerende donker ogende wanden.  De kloof wordt smaller en op haar smalst passeer je met zowel je linker- als rechterschouder rakelings langs de rotsen. Met verbazing keek ik om me heen naar de vreemde rotsformaties die zich hebben gevormd in het zachte gesteente. Een zachte laag groene mos lag vredig over het massief, als over een slapende reus. Boven ons sluit een dicht bladerdek en slechts een schaarse zonnestraal wist zich een baan naar beneden te priemen. Een groot voordeel is dat de regendruppels ook moeite hebben om de grond te bereiken en de rotsen nog lang droog blijven bij een lichte regenbui.

Al vlak na Oud & Nieuw hadden we het plan gevat om naar Berdorf te gaan. Bij het horen van al die goede verhalen in de klimhal over Berdorf moesten we dit toch zelf gaan beproeven in 2013. Spoedig was de topo gekocht en waren de permits binnen, zoals eerder geschreven. [Het is verplicht om met een vergunning te klimmen in Berdorf. Dat kost niets, maar moet elk jaar opnieuw worden aangevraagd. Het niet hebben van een vergunning kan een fikse boete opleveren.]

In Berdorf wordt het ten strengste afgeraden om onder de 6c pof te gebruiken. Dit kan de rotsen schaden en geeft lange lelijke vegen na een regenbui. Braaf liet ik mijn pofzak op de grond en warm op in een 6a. In een 6a?! Berdorf kent slechts een handvol routes onder de 6a en is daarmee geen gemakkelijk gebied voor de beginnende klimmer. Met de drukte van een doordeweekse klimhalavond zijn al deze routes al vanaf 's ochtendsvroeg bezet. Eenmaal in de route Fête des Pères miste ik mijn pof geen seconde. Wat een genot om te kunnen klimmen op ruwe rots met overal scherpe pockets en treetjes in overvloed.

Topdrukte is in het weekend is helaas vaker regel dan uitzondering.

Vergelijkend met de gradaties in Beez, België lijkt Berdorf minder hard gewaardeerd. Vooral de run-outs (afstand tussen de haken) was veel meer ontspannen dan in Beez. De verwachtingen van de prestaties waren nogal getemperd. Het blijft altijd verkennen in een nieuw gebied. In maart van dit jaar schreef ik:

"Qua gradaties past mij enige bescheidenheid na een jaar lang blessureleed. Het zou mooi zijn om een paar 6b's te klimmen en on sight niveau te verleggen naar 6a." 

Een kleine terugblik op de ticklist leert dat ik de ondermeer de volgende routes heb geklommen: 

• Jeunes Mariés Séparés, 6b
• De Pompjé, 6a (on sight)
• Fête des Pères, 6a

 Martin klimt bovenstaande en voegt daar Les Deux Secrétaires, 6b+ on sight aan toe; ook een persoonlijke uitbreiding van het on sight niveau. We concluderen dan dat het vele klimmen in België een stevige leerschool is, maar zich uitbetaald in de moderne gebieden. Op dit moment worden plannen gesmeed om eind oktober weer terug te keren naar Luxemburg... 

 

 Ondergetekende werkt Jeunes Mariés Séparés, een 6b uit.

Martin leidt in Jeunes Mariés Séparés

 

On sight opwarmen in Malou, 5c en Le Pompjé, 6a

 

Ik in Malou

 

Martin in het gedeelde begin van Malou, 5c en Le Pompjé, 6a

 

Martin vindt het begrip 'no hands rest' opnieuw uit in Les Deux Secrétaires, 6b+

 

Martin probeert zijn project Takla Makan, 7a

Beez (3x is scheepsrecht?)

Dit weekend wordt er niet buiten geklommen, al kon ik daar de laatste tijd wel erg makkelijk aan wennen. Dus dan wordt het schrijven over klimmen...

Vorige week reden we voor de derde keer voor een dagje klimmen op en neer naar Beez nabij Namen in België. Na een korte warming-up in Pink Floyd's Wall klommen we naar het relais onderaan de klassieker Genesis 6a. Martin klimt die in één poging uit en laat de setjes hangen voor mij.

Ik werk de route eerst uit op toprope en klim vervolgens ook in mijn eerste poging naar de topketting. Twee jaar geleden hingen we ook in deze route, maar leek toen onhaalbaar.

"De passen waren allemaal best luchtig, maar de crux pas zat 3 meter boven een haak. De keuze was om een halve mono te benutten of die te omzeilen via een glibberig glad randje. Dit was voor ons beide te gortig en hebben de afdaling ingezet."

Al waren de omstandigheden niet perfect, het randje was niet glibberig dit keer. Op rechts hou ik het randje vast, hang in mijn schouder en zet mijn linkervoet hoog en blok op naar een klein randje met links. Wow... dat was een mooie klimhal-pas! Wanneer de topketting aangeraakt werd leek het achteraf allemaal erg eenvoudig.

 

Genesis, 6a

Luchtige passage in Genesis, 6a

Martin hangt voor de derde keer dit jaar in Flip Flop Flex 6c en had daar zijn zinnen op gezet. Drie keer is scheepsrecht, niet waar? Meteen al in de eerste poging, inclusief het uithangen van setjes, klimt hij het project uit. Ook klimt hij de buurman Bibendum 6a+.

Een voldaan gevoel maakte van ons meester na afloop op de parkeerplaats. Over twee weken staat Berdorf op het programma. 

 

Martin klimt in de hard gewaardeerd Ou Est Passe Atlas, 6a+.

Beez!

Een maand geleden stonden we ook aan de voet van het massief Marche-les-Dames, nabij de plaats Beez. Toen was dat voor het eerst van het jaar met het touw aan onze gordels geknoopt, ietwat onwennig. Beez is na Freyr het grootste klimmassief in België en bestaat uit kalkgesteente. Daardoor zijn er veel routes te vinden met mooie pockets. Helaas is het gebied ook erg glad geklommen. Vermijd daarom ook liever de 'makkelijke' routes in de populaire sectoren Jonction, Centennaire en Liederkerke. Met een beetje verder kijken zit er nog veel meer moois in de wand.

Maar deze keer leken we gewend te raken aan de harde waardering, luchtige behaking, gladde treetjes en de vele pockets. Opwarmen was het zeker in de 5-jes van de sector Ecrin. Lichtoverhangende routes pompen de armen volledig vol. Naast ons waren vier andere landgenoten bezig met het uitwerken van een mooie 6b; Je suis ne dans la Gris par accident. In hun pauze vragen ze of wij ook zin hebben om eens te proberen. Martin flasht zijn eerste 6b! Ze worden beloond voor hun setjes met een wonderlijke combinatie van stroopwafel en sigaret.

Ondergetekende werkend in Tribitotechnique, 6a

We verhuizen naar de sector La Fanette en proberen de aantrekkelijk genaamde Tribitotechnique, 6a. In mijn 3e poging weet ik deze te bedwingen. Op toprope had ik de juiste sequentie gevonden, maar toch gaat het in de crux bijna mis. Met links hou ik een slopend randje vast, vlag mijn rechterbeen achterlangs en weet ternauwernood met rechts bij te pakken in een slecht kuiltje. Even lijk ik weg te glijden, maar gelukkig weet ik nog net mijn been hoog te plaatsen om naar een bevrijdende bak te klimmen. Na bijna twee jaar, door blessureleed en meer focus op het boulderen, klim ik eindelijk weer een 6a buiten. Hopelijk een doorbraak voor meer mooie routes... Naast Tribitotechnique probeert Martin een door de topo aanbevolen 6c; Plus beau que moi tu meurs. De route is stevig en spaarzaam behaakt. In de meest luchtige sector weet hij de afstand van 5 meter te overbruggen naar een volgende haak, maar hij kan geen hand los laten om de klippen. Wetende dat een val onvermijdelijk is klimt hij snel twee passen omlaag, en... daar volgt een voorklimmersval van 7 meter; een persoonlijk record.

If you can't climb it, fly it: Martin in Plus beau que moi tu meurs, 6c

De energie was op en ik liet mijn project Bibendum, 6a+ wachten voor de volgende trip. Ik steun Martin nog in zijn power endurance project Flip Flop Flex, 6c. Op twee moeilijk passen na weet hij de route (nog) niet te klimmen.  Met een voldaan gevoel op de parkeerplaats laten we ons de Radler prima smaken in de laatste zonnestralen.

Martin werkt in Flip Flop Flex, 6c

Huttentrektocht en boulders?

Volgende week mogen de alpiene schoenen weer uit het vet. Ik heb afgesproken in Sud-Tirol (noord-Italië) met mijn broertje en schoonzus voor een vierdaagse huttentrektocht in de Texel-Gruppe. In dit beschermde natuurpark net over de grens met Oostenrijk hebben we onder andere de mogelijkheden om de Hintere Seelenkogel (3472 m.) en de Hochwilde (italiaans Cima Altissima, 3480 m.) te beklimmen. Condities zouden nog wel eens zwaar kunnen zijn, want het heeft erg veel gesneeuwd afgelopen winter én voorjaar.

 De Hochwilde torent 500 meter boven de Stettiner Hütte uit, daar zullen we ondermeer overnachten.

Voordat we de bergen ingaan slapen we eerst in het Pfelderer-dal. Die reisdag kan mooi benut worden voor een klein boulderuitstapje in de buurt: Algund. Dit is een zeer interessant bouldergebied met veel variatie volgens de topo. Bekende 8a's zijn ondermeer de traverse Tragic Waste of Power en The Egyptian Arete.

De collectie topo's is weer uitgebreid met deze over boulderen in Noord-Italië.

Deze topo is niet slechts een koop voor eendaags gebruik. Andere populaire gebieden die beschreven worden zijn onder andere Val di Mello, Valle d'Aosta, Valle Daone en Varazze. Die laatste twee liggen respectievelijk dichtbij  klimgebieden Arco en Finale Ligure. Dat zijn gebieden die regelmatig een bezoek van mij hebben gehad, dus kan boulderen daar een leuke afwisseling zijn. De prachtige valleien van Val di Mello en Valle d'Aosta staan zeker nog ergens bovenaan de wensenlijst.

Ook dit jaar verstop ik mijn La Sportiva Cobra klimslofjes onder in de tas. Mochten er nog mooie blokken naast de hutten liggen dan moet er op geklommen worden natuurlijk.

Psicobloc op Mallorca

 

Dit gidsje kwam recentelijk door de brievenbus. De grote vakantie voorpret kan dus beginnen! Niet alleen staan hier sportklimroutes in, maar ook deep water solo routes, ook wel bekend als psicobloc. Deep water solo is een klimdiscipline waarbij boven water geklommen wordt tot maximaal 20 meter zonder het gebruik van touw. Dit betekent dus dat men behalve goede klimtechnieken, ook nog moet beschikken over een ijzersterke mentaliteit en goede zwemcapaciteiten.

De beste periode van het jaar om te deep water soleren op Mallorca is september. De temperatuur is dan niet te heet en het water is nog aangenaam warm. Laat dit nu precies de periode zijn dat Tember en ik daar op het eiland zullen zijn.

Een voorproefje:

 

Mallorca Psicoblog 3 "The Whole Crew" from Cedar Wright on Vimeo.

Encore un fois... Bleau!

De voorspellingen waren met Hemelvaart, net als de rest van deze lente, erg wisselvallig. In de aanloop veranderde elke dag de bestemming. Beez, Bleau, Berdorf... En uiteindelijk zou het toch het langste droog blijven in Fontainebleau; de meest zuidelijke optie voor 4 dagen klimmen.

Bestemming: Fontainebleau. Uitgestrekte velden met koolzaad stonden felgeel in bloei.

Met wat meer klimdagen in het vooruitzicht dan een paar weken geleden hadden we minder haast. Aan het einde van de Franse siësta arriveerden wij in een lange rij bij camping La Musardière. "Complet" stond op het bordje dat aan de deur hing. Ook bij camping Les Pres was hetzelfde bericht te lezen. We waren genoodzaakt om ons heil te zoeken in een shabby motel. Het beloofde dus een druk weekend te worden...

Het koste even wat tijd, maar daar stonden we dan aan het begin van het circuit in Rocher Canon. De eerste mensen dropen al af. Na een warming-up van 4'tjes en 5'jes springen we in de zesdegraads boulders. Martin klimt Dure Limite en La Fosse Septique; beiden staan respectievelijk als 6a en 6a+ genoteerd in de topo. Zelf hang ik in l'Ancien, 6a. Ingedraaid op een bak moest ik met links naar een slecht kuiltje waar net drie vingertopjes in passen. Ternauwernood kreeg ik slechts twee vingertopjes op de juiste plek. Op het moment dat ik die belastte met mijn lichaamsgewicht, voelde ik een pijnscheut van onder mijn pols tot diep in mijn vingertoppen doordringen. Na wat bijgekomen te zijn van de schrik stapte ik weer geconcentreerd de boulder in. Niet aan de pijn denkend stond ik nu zowaar bovenop! Na een lange tijd van blessureleed klom ik eindelijk weer een 6a in Fontainebleau. Het gevoel bovenop de boulder blijft onbeschrijvelijk als je dat weet te bereiken na hard werken. Martin probeert nog zijn project, de hoge en 'sketchy' Styrax, 6b; hij boekt progressie.
 

 

Ondergetekende in La Fosse Septique, 6a+

l'Ancien 6a

Martin in Styrax 6b

Blijkbaar is Hemelvaart één van de drukste weekenden in Bleau samen met Pasen, het traditionele openingsweekend. Onze aanpak was als volgt: 's ochtends en aan het begin van de middag boulderen in een relatief rustig gebied, 's middags een lange pauze van een paar uur en dan aan het begin van de avond weer een bouldersessie in een groter en drukker gebied. Het is verbazingwekkend hoe rustig en moederziel alleen je kan zijn in een groot bos in een dergelijk druk weekend.

Onze keuze voor de ochtendsessie van de tweede dag valt op Mont Ussy; een rustig gebied grenzend aan de noordelijke buitenwijken van Fontainebleau. De enige anderen met dit idee waren een Duits gezinnetje, een eenzame Fransoos en... een jong katje. Het gebied was rustig, maar het rode circuit was niet heel mooi met veel traverses en slechte landingen. Veel verder dan een 5c komen we niet, Dose de Sables. Off circuit konden we (gelukkig) de highball La Pandora 7a+, niet vinden.

Zo te zien een lastige boulder, Dose de Sables, 5c.

In de omgeving van Fontainebleau bestaan talloze mogelijkheden om te overnachten. Slechts op een paar aangewezen plekken kan legaal gebivakkeerd worden. Gisteren bij Rocher Canon lazen we een lijst met campings op een bord. Met die opgeslagen info belden we vandaag een rondje om ons motel te wisselen voor de eenvoud van een camping. De derde camping was al raak: La Belle Etoile in Melun. En wat blijkt, de eigenaresse is Nederlands. We zetten ons tentje op met uitzicht op de Seine; de beroemde rivier die zich 50 kilometer verder door de Franse hoofdstad Parijs slingert. De rustige camping blijkt werkelijk een verademing te zijn in vergelijking met de klimmersgekte op de andere campings. Weliswaar is de ligging iets meer uit de richting van de klimgebieden, maar de rust en het schone sanitair maken dat meer dan goed.

Uitzicht vanaf de camping op de Seine

Na een stevig bord vol Jambalaya gingen we 's avonds naar Bas Cuvier. In dat gebied is het boulderen ontstaan en ontwikkeld vanaf de jaren '30 en '40 in de vorige eeuw. Helaas heeft de tand des tijds hier haar sporen achter gelaten. Treetjes zijn zwart, afgespekt en glad. Overal is de bosgrond bezaaid met WC-papier, condooms en allerlei restjes van klimgerei.Toch blijken de klassieke boulders een magische aantrekkingskracht te bezitten en is Bas Cuvier onmetelijk populair. Helaas blijkt mijn handblessure parten te spelen en ik besluit te stoppen voor vanavond. Martin klimt de klassieker La Marie-Rose; de eerste 6a ooit geopend in Fontainebleau! Hij had er 3-4 sessies voor nodig verspreid over verschillende klimtrips.

Martin in de eerste 6a ooit geopend in Fontainebleau, La Marie-Rose, 6a

Zaterdag viel de keuze op Gorge d'Apremont. Vanwege mijn handblessure hadden we een 6a plaat uitgezocht met de alleszeggende naam Science Friction. In mijn tweede poging zipte mijn schoen van een miniscuul treetje en blijft mijn nagel hangen achter een vlijmscherp randje. Resultaat is een gebroken en bloedende nagel; einde klimsessie. Anticiperend op weinig klimactiviteit had ik al mijn trailrunning outfit ingepakt voor een loopje door het bos. Na minder dan vijf minuten hardlopen barst een hevige regenbui los. Onder een grote rots begreep ik Jobs beproevingen.

De lunch werd genoten met een driedubbele uitsmijter. Onder een heerlijk brandend zonnetje werden de plannen besproken. Zondag zouden we niet meer klimmen, maar 's ochtend weer inpakken en naar huis. Niet alleen telde de som van mijn blessures, hand, blauwe teen en gebroken nagel, maar ook Martin had overal spierpijn na een paar sessies boulderen. 's Avonds support ik Martin in zijn projecten en maak vooral foto's. Al was de drukte afgenomen in het bos van Trois Pignons, onder al zijn projecten lagen vreemde crashpads. Op de terugweg naar de parkeerplaats bleek gelukkig Yoga vrij, een 7a op een prominent blok in Rocher des Souris. Voor deze laatste keer was het een blok teveel. Barbecuen, snel herstellen en weer terug.

Martin in La Fissure, 6a+, in het gebied 95.2

Et enfin... Bleau!

Het gure weer in het begin van dit jaar zorgde ervoor dat we nog niet eerder buiten konden spelen. De weersvoorspellingen waren afgelopen weekend het meest gunstig voor Fontainebleau (FR) in verhouding tot de alternatieven Berdorf (LU) of Beez (BE).

Zaterdagochtend ging de wekker bij het krieken van de dag. En nog gapende bij het ochtendgloren waren we snel en route... Even over twaalven kon de crashpad op de rug en liepen we naar het gebied Cul de Chien in het magische Fôret des Trois Pignons. Gewapend met de nieuwste en klassieke topo van Jack Godoffe sprongen we het eerste circuit in. Na een paar succesjes hingen we dan in de parel Le Toit du Cul de Chien, 7a. Veel verder dan de beruchte mono in het dak kwamen we helaas niet.

Ondergetekende in Trompe l'Oeil, 5c

Cul de Chien is herkenbaar aan het markante blok Le Bilboquet dat eenzaam op de zandvlakte ligt. Sinds enige tijd is het verboden om op dit blok te klimmen vanwege instortingsgevaar. En instorten had het helaas gedaan.

Hier, Martin in 2011 in al onze naïviteit. Anno 2013 is een groot brok zandsteen afgebroken precies op de plek waar Martin nu hangt.

Inmiddels was het heel licht gaan miezeren. Martin wilde graag nog een projectje van vorig jaar klimmen in Rocher aux Sabots. Daar hebben we onze tijd uitgezeten onder een dak, hopende dat het droog zou worden. Het omgekeerde gebeurde en we dropen af richting hotel, richting een paar welverdiende glazen karmelietenbier.

De tweede dag, en de laatste dag al weer, hingen we al om 9 uur 's ochtends in een 7a, Graviton. Dat was het project dat gisteren verregend was. Gelukkig was hij nu net droog genoeg om een kans te maken. Na heel lang werken en vele pogingen tot mantelen moesten we onze meerdere erkennen. Maar dit project is zeker haalbaar dit jaar. Tegenover Graviton ligt de 7b dyno Smash. Als tussendoortje leuk, maar nog heel ver weg...

Martin in Graviton, 7a.

Helaas konden we Graviton niet aftikken, maar misschien wel een ander project dat van vorig jaar nog op de plank lag, le P'tit Toit, 6c. Terug naar de parkeerplaats waar het inmiddels erg druk was geworden met wandelaars, dagjesmensen en trailrunners. Verhoudingsgewijs meer dan buitenlandse klimmers zoals je veelal ziet tijdens de traditionele feestdagen. Enfin, we parkeren de auto aan de andere kant van het bos. Richting het gebied 95.2 waar P'tit Toit ligt. Onderweg daarheen hadden we nog een mooie 7a gespot in de database bleau.info, waar we de crashpad nog graag onder wilden liggen: Rude Boy. Conclusie, voor een knee-bar moet je een lange broek aan en we zijn niet sterk genoeg...

 

Rude Boy, 7a

Strompelend komt een klimmer de heuvel opgelopen, steunend op een stok in zijn ene hand, een fles melk in de andere hand. "Ca va?" vraagt Martin. "Euh... Mal chute d'Apremont." Oke, als wij niet Frans zijn, en hij ook niet, zullen we daarom een andere taal proberen?! "I'm from Scotland!". Een geanimeerd gesprek over mooie 7a's volgde in het Engels.

Het pad kronkelt dieper het gebied in van 95.2 en leidt naar het hoofdpijndossier P'tit Toit. Vorig jaar bleven we steken bij de crux van de route, ook dit jaar lukte die pas niet. Poging na poging, en het lichaam begon te protesteren. Schaafwonden op de kuiten, onderarmen, en kuiten noopten ons om op tijd te stoppen. We blijven het verder dit jaar weer proberen. De energie was op; tijd om naar huis te gaan,,,

Le P'tit Toit, 6c

Martin in P'tit Toit

Wachtend op de lente...

Onlangs viel er een envelop op deurmat met een bijzondere afzender: de groothertog van Luxemburg. Met een beperkt Frans vocabulair was duidelijk op te merken dat mij, tot mijn groot genoegen, een 1 jaar lang geldig klimvergunning was verleend voor Luxemburg.

Waarom Luxemburg? Op drie-en-een-half uur rijden ligt daar één van de laatste pareltjes uit de Benelux; Berdorf. In een, feëeriek,  met mos bedekt bos staan prachtige rotstorens door de tand des tijds geslepen uit zandsteen. Dat soort gesteente is uiterst fragiel en daarom moet men voorzichtig omgaan met het gebruik van pof (achterkant van de vergunning verbiedt het zelfs onder de 7a), schoenen schoonmaken voor het klimmen, en dus ook de toegang beperken en beschermen voor het massapubliek. Ondanks de vergunning en strenge handhaving is het toch vaak druk tijdens mooie weekenden. Ook bij Nederlanders is dit gebied inmiddels erg populair met onder andere de 'Nederlandse' Hermann Buhl, 8a+.

Die kennis heb ik helaas niet zelf opgedaan en daar moet dit jaar verandering in komen. Doelen dit jaar zijn verder veel buiten klimmen. Qua gradaties past mij enige bescheidenheid na een jaar lang blessureleed. Het zou mooi zijn om een paar 6b's te klimmen en on sight niveau te verleggen naar 6a. Iets wat binnen al een poos geleden gerealiseerd is, moet zich buiten in de rotsen nog vertalen.

Buiten vallen de sneeuwvlokken nog tergend traag naar beneden. Hier zit ik dan, voor mij uit te staren op de bank. Wachtend op de lente...