Het debuutrondje trailrunning was vrij snel en goed gegaan. Dus de kaart werd er bij gepakt om een grotere uitdaging te vinden. Mijn oog viel op Le Tour de Magdeleine; een rondje dat ook weer langs ons vakantiehuis kwam. Deze route was 10 kilometer lang met een hoogteverschil van ruim 300 meter volgens de beschrijving. Het weer was nog steeds warm alleen was gelukkig de zon verscholen achter een lichte sluierdeken van wolken. Tien kilometer kan zonder water en zonder kaart vanwege de goede bewegwijzering.
Het pad slingerde zich al snel steil de heuvels in, uit het zicht van de bewoonde wereld. Op en neer liep het pad verder naar de Magdeleine (844 meter hoog). Een groot gedeelte van het pad liep over een karrepad door een verlaten bos. Er leek maar geen einde te komen aan het stijgen, bocht na bocht. Na 50 minuten voornamelijk omhoog rennen begaf ik me op het dak van de route. Hijgend nam ik 5 minuten rust om me voor te bereiden op de afdaling. Vliegend over de paden was de afdaling een stuk makkelijker dan omhoog. De knieën kregen flinke klappen te verduren. De afdaling besloeg nog ruim een half uur en na uiteindelijk 1 uur en 20 minuten kwam ik weer enigszins lachend aan bij het huisje. Een dergelijke duur had ik nog nooit eerder gelopen en het voelde als mijn langste 10 kilometer ooit. Vermoeid maar voldaan plofte ik in de dichtstbijzijnd stoel.
Vele aspecten zijn zo aantrekkelijk in trailrunning. Het eenzame gevoel in een prachtige omgeving, de loodzware beproeving, het onoverwinnelijke gevoel als je vals plat naar beneden rent, de vingers van wandelaars die wijzen naar hun voorhoofd als je voorbij komt schieten. Alles moet kloppen bij trailrunning. Acute blessures, verdwalen en uitdroging zijn allerlei risico's die goed in het achterhoofd gehouden moeten worden. Kortom, de spanning werkt verslavend.
Een kleine teaser
Geen opmerkingen:
Een reactie posten